Snowman

Τον έβλεπα να γράφει διάφορα εντυπωσιακά για τον συγκεκριμένο δίσκο, όπως “δεν έχει ξεκολλήσει από τον player τους τελευταίους μήνες”, “σήμερα μόνο Snowman” κτλ. Στην φάση όμως που είναι (συνήθως) φέτος πίστευα ότι επρόκειτο για κανένα από αυτά τα hardcore / punk συγκροτήματα που τον έχουν κερδίσει τελευταία, οπότε προσπερνούσα τον φάκελο “Absence” συστηματικά.

Με τον καιρό όμως ξεκίνησαν και πολλοί άλλοι να συμφωνούν με την γνώμη του και να μιλούν για ένα από τους πιο δυνατούς δίσκους της χρονιάς. Ε, εκεί τσίμπησα. Έβαλα το “Absence” να παίζει, αφού σύνδεσα στο Laptop τα εξωτερικά ηχεία. Σ Ο Κ ! Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια αυτό που ένιωσα καθώς προχωρούσαν τα τραγούδια. Είναι από εκείνες τις φορές που οι γείτονες έφτασαν στο αμήν και κόντεψαν να φωνάξουν την αστυνομία. Δεν γινόταν διαφορετικά όμως, το έφτασα στα κόκκινα, για να το απολαύσω-χορτάσω όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακόμη και σήμερα δεν μπορώ να κατατάξω το “Absence” σε κάποια μουσική κατηγορία, έχω διαβάσει διάφορες απόψεις, αλλά σχεδόν καμία δεν με καλύπτει πλήρως. Αυτό το τετριμμένο που λένε μερικές φορές για “μουσικό ψηφιδωτό”, ε στην προκειμένη περίπτωση ταιριάζει γάντι. Γιατί θα βρεις ρυθμικά, άκρως μελωδικά σημεία (Snakes & Ladders, White Wall, Absence) που θα ζήλευε κάθε indie συγκρότημα, tribal κρουστά (Hyena) που θα σου φέρουν στο μυαλό ανατολίτικες μελωδίες, εντυπωσιακά τύμπανα (Seance, Memory Lost, A Vanishing Act) που γεμίζουν τον ήχο και συχνά αγγίζουν τα όρια του progressive, μυστηριώδεις ηλεκτρονικές και noise παρεμβολές (A) και φυσικά χορταστικά κιθαριστικά περάσματα καθ' όλη την διάρκεια του δίσκου που θα σε κάνουν να αναπολήσεις τις παλιές καλές εποχές που το post rock μεσουρανούσε.

Το “Absence” θα καταφέρει δύσκολα να πέσει από την πρώτη θέση των αγαπημένων μου δίσκων την φετινή χρονιά γιατί απλά όσα άλμπουμ και να φόρτωσα στο ipod εγώ συνεχίζω και σκοντάφτω πάνω του.