Stuart x 2 Live @ Salonica

Τελικά μερικά χιλιόμετρα παραπάνω, ένα ταξιδάκι με το τρένο, η επίσκεψη στην Θεσσαλονίκη το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε τέλος πάντων είχε ως αποτέλεσμα να παρακολουθήσω δύο καλύτερες (ποιοτικά) συναυλίες από τις αντίστοιχες της Αθήνας (και φθηνότερες ε, μην το ξεχνάμε αυτό)

Tindersticks Live @ Principal 20 Feb 2009

Η αρχή έγινε την παρασκευή στις 20 Φεβρουαρίου. Άγχος αν θα προλάβω το ξεκίνημα, σίγουρα χάνω το support (κρίμα ρε γαμώτο, τους Prefabricated τους εκτιμώ αφάνταστα) αλλά θα γίνει αγώνας να είμαι εκεί στην πρώτη λέξη που θα βγει από αυτό το λαρύγγι το βαρύ και αβάσταχτο. Εννιά παρά δέκα άφιξη στον ΟΣΕ (Χριστέ μου, πρώτη φορά φτάνει στην ώρα του το τρένο δύο χρόνια που το έχω λιώσει), δέκα και πέντε παρκάρισμα έξω από το Principal. Είσοδος στο λαϊβάδικον και φυσικά χαμός, μαζεμένος χαμός όμως. Επίσκεψη στο πατάρι την ώρα που στην σκηνή βρίσκεται ένας τύπος με κιθάρα. Ω ρε που είναι τα παιδιά μας, τα δικά μας, εδώ από τα βόρια; Μπα, πουθενά οι Prifabricated. Δεν έμαθα ποτέ τι έγινε, πάντως εμένα το εισιτήριό μου δεν γράφει πουθενά το όνομα του κυρίου David Kitt. Συμπαθητικός κύριος, δεν λέω, με μια κιθάρα και το λαπτοπ του, έκανε καλό σαματά, έδειχνε να το ευχαριστιέται, αλλά εγώ θα προτιμούσα τους Prifabricated. Κατευθυνόμαστε προς την σκηνή, άνετα σχετικά, βρίσκουμε τους υπόλοιπους και ετοιμαζόμαστε για το κυρίως μενού. Η είσοδος των Tindersticks έγινε με ένα γαλήνιο, ήρεμο τρόπο, ένας ένας εμφανιζόταν στην σκηνή παίρνοντας την αντίστοιχη θέση του, και τελευταίος ο Stuart Stapples. Από την πρώτη στιγμή που έπιασε το μικρόφωνο μέχρι την τελευταία που το άφησε σε είχε εκεί, καρφωμένο πάνω του, μαγεμένο, ζαλισμένο, υπό την επήρεια αυτής της μεθυστικής φωνής. Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος φαν των Tindersticks, ο τελευταίος τους δίσκος με άφησε σχεδόν αδιάφορο, αλλά δεν μπορώ να πω τίποτα για την επιβλητικότητα αυτού του frontman. Αυτό που λέμε ήρεμη δύναμη. Ακούστηκαν τραγούδια παλιά, αγαπημένα, που περιμέναμε, και άλλα που δεν περιμέναμε. Το κύριο μέρος του σετ όμως ήταν από το Hungry Saw, το οποίο ζωντανά μου άρεσε περισσότερο.

Mogwai Live @ Apothiki 21 Feb 2009

Χαλαρή και ήρεμη κύλισε το λοιπόν η παρασκευή μας, ξεπιαστήκαμε, γυμνάσαμε τα αυτιά μας, σειρά είχε τώρα ο θόρυβος. Για την ιστορία των Mogwai δεν χρειάζεται να πω τίποτα, για το μουσικό είδος που αυτοί με κάνα δυο άλλους ξεκίνησαν και κάποιοι μουσικογραφιάδες το ονόμασαν post rock δεν χρειάζεται να πω σίγουρα τίποτα, έχει ταλαιπωρηθεί το καημένο εκατοντάδες φορές. Άρα ας περάσουμε στην ουσία, ήταν αποτελεσματικοί οι Mogwai το Σάββατο το βράδυ στην Αποθήκη του Μύλου; Φυσικά και ήταν. Τι και αν έχουν περάσει 12 χρόνια από το δισκογραφικό τους ντεμπούτο, τι και αν τους έχεις ξαναδεί, τι και αν το post rock έχει περάσει στην όχθη του mainstream σχεδόν, μια εμφάνιση του Σκωτσέζων είναι πάντοτε μοναδική. Γιατί μόνοι αυτοί ξέρουν να χειριστούν τόσο περίτεχνα το θόρυβο της κιθάρας, ξέρουν ακριβώς πότε να τοποθετήσουν το ξέσπασμα σε μια ήπια εισαγωγή, ξέρουν την μυστική δόση μελωδίας και εκρηκτικότητας ώστε ένα τραγούδι να σε υπνωτίζει και να σε ξυπνάει ταύτοχρονα. Και αν φάνηκαν κάπως μετρημένοι στο Mogwai Fear Satan, ήρθε στο κλείσιμο το Batcat να μας στείλει στο κρεβάτι με τα αυτιά να βουίζουν.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ