Πόσες φορές δεν συνόδεψες το μοναχικό ποτό σου με τις μελωδίες των/του Smog[ή (Smog) αν το προτιμάς έτσι;]. Πόσες φορές δεν χρειάστηκες την βοήθεια τους/του όταν έπινες κάποιο μελαγχολικό απόγευμα-βράδυ για να ξεχάσεις πράγματα που σε χαλάνε. Πόσες φορές δεν έβαλες έτσι απλά ενα δίσκο τους/του να κυλάει επειδή σου λείψανε οι ιστορίες τους/του; Ο μοναδικός τροβαδούρος επιστρέφει με νεά, την δεύτερη, προσωπική του δουλειά, που ακούει στον τίτλο ''Sometimes I Wish We Were An Eagle''. Αργόσυρτες, μαυρισμένες μελωδίες (για ακόμη μια φορά) με την συνοδεία της μπάσας φωνής του Bill Callahan, δεν χρειάζεται και περισσότερα για να σε κερδίσει. Δεν είναι τόσο συννεφιασμένος δίσκος όσο τα προγενέστερα του, ως Smog δηλαδή, αλλά έχει και αυτό δυο τρία χαρτιά που μπορούν άνετα να σε ρίξουν στον πάτο, και ίσως λίγο πιο κάτω!
Πόσες φορές δεν συνόδεψες το μοναχικό ποτό σου με τις μελωδίες των/του Smog [ή (Smog) αν το προτιμάς έτσι;]. Πόσες φορές δεν χρειάστηκες την βοήθεια τους/του όταν έπινες κάποιο μελαγχολικό απόγευμα-βράδυ για να ξεχάσεις πράγματα που σε χαλάνε. Πόσες φορές δεν έβαλες έτσι απλά ενα δίσκο τους/του να κυλάει επειδή σου λείψανε οι ιστορίες τους/του; Ο μοναδικός τροβαδούρος επιστρέφει με νεά, την δεύτερη, προσωπική του δουλειά, που ακούει στον τίτλο ''Sometimes I Wish We Were An Eagle''. Αργόσυρτες, μαυρισμένες μελωδίες (για ακόμη μια φορά) με την συνοδεία της μπάσας φωνής του Bill Callahan, δεν χρειάζεται και περισσότερα για να σε κερδίσει. Δεν είναι τόσο συννεφιασμένος δίσκος όσο τα προγενέστερα του, ως Smog δηλαδή, αλλά έχει και αυτό δυο τρία χαρτιά που μπορούν άνετα να σε ρίξουν στον πάτο, και ίσως λίγο πιο κάτω!
Σχόλια