It's Up To Me?

Ο φίλος μου ο Δημήτρης το προηγούμενο Σαββατοκύριακο προσπαθούσε να με πείσει ότι κακώς το σταμάτησα το μπλογκ. Του έλεγα ότι δεν έχει νόημα πλέον, τα μουσικά μπλογκ έχουν πεθάνει και άλλα τέτοια όμορφα. Η αλήθεια είναι ότι πλέον δεν μπορώ να ακούσω (εύκολα) μουσική στο σπίτι, κυρίως στο δρόμο πλέον, όταν περπατάω. Δεν υπάρχει πολύ διάθεση, όλα πηγαίνουν σκατά, αποσύνθεση, μελαγχολία και απογοήτευση όπου και αν γυρίσω το κεφάλι μου, όποιο ακουστικό και να σηκώσω, όποια συζήτηση και να ξεκινήσω. Πραγματικά νιώθω να σαπίζω. Από μέσα προς τα έξω. Τώρα πλέον όμως έχει φτάσει πολύ έξω, και μου φαίνεται, με προδίδουν όλα. Μόνο το αλκοόλ δίνει τη λύση του, προσωρινή βέβαια, μη νομίζεις. Δύο τρεις μπύρες, μερικά τζήν τόνικ, αλκοόλ γενικά. Αποχαύνωση, αμερικάνικα σκουπίδια που κατεβαίνουν σαν τρελά από τα τορεντάδικα, κάτι να με κάνει να ξεχνάω, να μη σκέφτομαι. Στα 32. Και το μόνο που θέλω είναι να μη σκέφτομαι, τίποτα....

What do you want from me
you push me away
and now you're pulling me back
yeah you threw us away
and now you're calling me back

are you sure you are done on your lonely run
are you sure you are done with the other one

well you took your time
you took your sweet ass time
and I still break a sweat
at the thought that we might just yeah
take another bite

we could reunite
second chance dreams

seven years
its taken seven long years
and I'm still getting wet
at the thought that we might just yeah
get to run around again

second chance dreams
what do you want
what do you want from me

Υπο άλλες συνθήκες τώρα θα έλεγα πόσο γαμάτο είναι το "It's Up To Emma" (που είναι) και το πόσο θεά είναι η Scout Niblett (που είναι), αλλά δε νιώθω τη φάση, με καταλαβαίνεις ε;