Τροβαδούροι του Θανάτου

Το Vent, το προηγούμενο πόνημα των The You And What Army Faction, με ταξίδεψε σε ένα βρώμικο, σκοτεινό υπόγειο όπου η μούχλα σου έκλεινε τα πνευμόνια και μέσα στις κάπνες διέκρινες, αχνά, φιγούρες να κοπανάνε μουσικά όργανα και να σιγοτραγουδάνε. Το Silk διατηρεί το σκοτεινό, γνώριμο ύφος αλλά είναι περισσότερο εσωστρεφές.  Καθώς το ακούς (ιδιαίτερα με ακουστικά) σε ωθεί σε μια ιεροτελεστία. Πρώτα κλείνεις την πόρτα του δωματίου που βρίσκεσαι, στη συνέχεια το παντζούρι, έπειτα τα φώτα και τελικά σε αναγκάζει να κλειστείς στον ίδιο σου τον εαυτό και σε ρίχνει σε μια αέναη λούπα. Νιώθεις την αγωνία, το άγχος, τον ιδρώτα να κυλά αργά αλλά σταθερά στην πλάτη, ψάχνεις για διέξοδο μανιωδώς, αλλά δεν υπάρχει. Το κορμί σου βρίσκεται σε σοκ, ξαφνικά νιώθεις σαν πρεζάκι που δεν έχει πάρει τη δόση του για μέρες, ανήμπορος και αβοήθητος, ακριβώς όπως ακούγονται τα τρεμάμενα φωνητικά που ντύνουν το Silk, ακριβώς όπως σκούζει από το βάθος η κιθάρα στο "Drag What's Left Of My Body In The Mud". Τον καιρό που ο κόσμος ψάχνει ένα πάτημα σε τροβαδούρους της αγάπης, εγώ νιώθω τυχερός που αντλώ δύναμη από τους τροβαδούρους του θανάτου.