The Art Of Self Deceit And Music Industry *

Στον δεύτερο δίσκο τους οι The Pains of Being Pure at Heart χάνουν τον αυθορμητισμό τους, την ανεμελιά τους, την φρεσκάδα τους και γενικά την αβίαστη αθωότητα που μας παρουσίασαν στο ντεμπούτο τους. Προφανώς όμως κερδίζουν σε αυτοπεποίθηση, σε σιγουριά, παρουσιάζονται περισσότερο ώριμοι και ξεπερνούν τον σκόπελο του "δύσκολου" δεύτερου δίσκου. Με όλα τα φώτα στραμμένα επάνω τους, με το hype να μην έχει ξεφτίσει από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου μέχρι και την παρουσίαση του Belong, οι χαμογελαστές φάτσες κερδίζουν το στοίχημα. Μπορεί βέβαια ο shoegaze ήχος της κιθάρας που αγάπησα (αγαπήσαμε) να έχει σχεδόν εξανεμιστεί, μπορεί να ακούγονται πιο indie από ποτέ, αλλά και πάλι βρίσκεις κάτι να αγαπήσεις στις νέες τους συνθέσεις, βρίσκεις κάτι να σιγοτραγουδήσεις και να χοροπηδήσεις. Σίγουρα η κρυστάλλινη παραγωγή στην αρχή χτυπάει κάπως άσχημα αλλά τελικά ο όγκος που βγάζουν οι Pains σε ορισμένα σημεία είναι αυτός που κερδίζει τις εντυπώσεις.

   

Από την άλλη πλευρά έχουμε το ντεμπούτο των Ringo Deathstarr. Ένας δίσκος που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να κοσμεί τα εξώφυλλα του μουσικού τύπου ανά την υφήλιο και να απασχολεί κάθε μουσικογραφιά, blogger, ραδιόφωνο, ακροατή....Γιατί απλά το Colour Trip παίζει να είναι και καλύτερο της πρώτης δουλειάς των The Pains Of Being Pure At Heart, αν όχι, σίγουρα ισάξιο. Αλλά αν σε τρώνε τα κυκλώματα....άντε να σε αναφέρει κάνα blog μηδαμινής δυναμικής (όπως το παρόν), άντε να κερδίσεις και καμιά αναφορά στις τελευταίες σελίδες κάποιου τοπικού μουσικού περιοδίκού. Κρίμα όμως. Κρίμα γιατί η φρεσκάδα, οι σπιντάτες δίλεπτες συνθέσεις, η shoegaze pop καύλα, είναι εδώ, σε αρπάζουν από την πρώτη νότα και σε ρίχνουν σε ένα πολύχρωμο, ξέφρενο, απολαυστικό μουσικό ταξίδι.

 

*Κλεμμένο από τον πρώτο δίσκο των 2l8 "Armed Angels, Frustrated Youth, The Art Of Self Deceit And Music Industry"