Transit Transit vs Penny Sparkle

Δύο δίσκοι οι οποίοι πρόσφατα θάφτηκαν από το μεγαλύτερο μέρος του μουσικού τύπου, και μάλιστα για τον ίδιο λόγο, γιατί γύρισαν την πλάτη τους στις shoegaze κιθάρες του παρελθόντος.

Από την μία πλευρά έχουμε τους Autolux, συγκρότημα το οποίο γνώρισε καθολική αποδοχή με το ντεμπούτο δίσκο του, Future Perfect,  και συγκρίθηκε με μεγαθήρια, τύπου MBV και Sonic Youth. Το Transit Transit κυκλοφορεί έξι χρόνια μετά, τύπος και οπαδοί περιμένουν να πέσουν με τα μούτρα πάνω στα νέα τραγούδια αλλά τελικά πέφτουν με τα μούτρα στο πάτωμα. Δικαιολογημένα; Εν μέρη ναι. Αλλά. Μπορεί οι εκρηκτικές κιθάρες και τα noise περάσματα (σημείο κατατεθέν του συγκροτήματος) να μην κυριαρχούν στο σύνολο του δίσκου, αλλά υπάρχουν, βλέπε ''Census'', ''Supertoys'' και ''Kissproof''. Απλώς έχουν προστεθεί και κάποιες indie pop στιγμές (όχι απαραίτητα άσχημες), βλέπε ''Transit Transit'' και ''The Science of Imaginary Solutions''. Σίγουρα υπάρχουν κάποιες αδύναμες συνθέσεις, όπως ''High Chair'' και ''Headless Sky'', οι οποίες όμως δεν δικαιολογούν την γενική κατακραυγή του Transit Transit.

Από την άλλη έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της indie rock, indie pop σκηνής των τελευταίων ετών, τους ανεπανάληπτους Blonde Redhead. Τώρα πραγματικά, μπορεί κανείς να πει κάτι άσχημο για τα δίδυμα Pace και την ΘΕΑ Kazu Makino, αλήθεια μπορεί; Έχω συνδέσει την μουσική των BR με την μελαγχολία, τον έρωτα, την εσωτερική μου ισορροπία. Δεν με νοιάζει αν το καταφέρνουν αυτό χρησιμοποιώντας ξεσηκωτικά shoegaze ριφάκια ή αργόσυρτες συνθέσεις στις οποίες επικρατεί η ΦΩΝΑΡΑ της Kazu. Για τον λόγο αυτό δεν με ξένισε καθόλου η οπισθοχώρηση της κιθάρας και η κυριαρχία των synth στον νέο τους δίσκο. Τον σκοπό του το Penny Sparkle τον πέτυχε, για μένα τουλάχιστον. Γιατί όπως κάθε δίσκος των BR καταφέρνει να ξετρυπώσει συναισθήματα και ευαισθησίες τόσο εύκολα, που νομίζεις ότι το κάθε τραγούδι έχει γραφτεί για σένα προσωπικά, λες και έχει στηριχτεί στα δικά σου βιώματα και στις δικές σου ανάγκες.