He Who Saw The Deep

Οι iLiKETRAiNS σχεδόν θεοποιήθηκαν, από το κοινό (κυρίως) που λάτρεψε τα τελευταία χρόνια το post rock, στο πρώτο τους Ep, Progress Reform. Μια ταμπέλα (που δυστυχώς) κόλλησε και στην παρέα από το Leeds, προτιμώ χίλιες φορές το Melodramatic Popular Song, είναι πιο κοντά από οτιδήποτε άλλο σε αυτό που παρουσιάζουν τα τρένα.

Ένα χρόνο μετά, στο Elegies to Lessons Learnt, το ίδιο κοινό ήρθε να τους κατηγορήσει ότι αναμασούν τα ίδια συστατικά, επαναλαμβάνονται και τα σχετικά. Μια επίθεση την οποία πραγματικά δεν κατανόησα ποτέ. The Deception, Spencer Perceval, Twenty Five Sins, We Go Hunting, είναι μόνο μερικές από τις συγκινητικές στιγμές που μας χάρισε ο δίσκος, τι άλλο να ζητήσεις δηλαδή. Κακές γλώσσες στην χώρα μας ήρθαν να παρομοιάσουν τα τρένα με τους Madrugada (φυσικά τους λατρεύω και δαύτους), etc, λόγω βαρύτονων φωνητικών και μελαγχολικού ύφους, λέγοντας ότι θα τους έχουμε στην χώρα μας κάθε έξι μήνες, ελπίζω αυτές οι γλώσσες να πάψουν κάποια στιγμή, μιας και διαψεύσθηκαν.

Ακούγοντας το When We Were Kings λίγο καιρό πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος πίστεψα ότι οι iLiKETRAiNS επηρεάστηκαν και αυτοί από την κριτική και προχώρησαν σε αλλαγή ήχου. Γρηγορότερα τύμπανα, χαρούμενα ριφάκια, ελαφριά φωνητικά, στροφή για το συγκρότημα; Λίγες ώρες μετά το δωράκι σε όσους έχουν προ-παραγγείλει τον δίσκο,  στην τρίτη, τέταρτη ακρόαση πλέον, ξέρω ότι οι iLiKETRAiNS δεν γύρισαν την πλάτη τους στο παρελθόν τους, ευτυχώς.

Γιατί μπορεί στα δυο πρώτα τραγούδια να ακούγονται αισιόδοξοι όσο ποτέ, αλλά αυτό είναι, μέχρι εκεί. Το ''He Who Saw The Deep'' σε σαγηνεύει και σε βουτάει σιγά σιγά στον πάτο της μελαγχολίας. Τα ντραμς ηχούν και πάλι πένθιμα, η φωνή του Dave γίνεται και πάλι το επίκεντρο και οι δεύτερες φωνές έρχονται να σε αποτελειώσουν. Από και και πέρα ξεκινά η γνωστή περιπέτεια επιβίωσης μέσα σε σκοτεινά, πεσιμιστικά παραμύθια, ''Hope Is Not Enough'', ''These Feet Of Clay'', ''Sirens'', ''Sea Of Regrets'', ''A Divorce Before Marriage''.

Οι iLiKETRAiNS δεν είναι πρωτοπόροι, δεν ανοίγουν τις πόρτες για κάποιο νέο μουσικό είδος που θα ταράξει τα νερά, πότε δεν το επιδίωξαν εξάλλου. Γράφουν μουσική και στίχους που πλημμυρίζουν συναισθήματα, που έχουν την ικανότητα να αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές σου και να σε ρίχνουν σε λήθη, σε εσωτερική αναζήτηση, αυτό το κάνουν καλά, και το καταφέρνουν επάξια και εδώ, στον δεύτερο τους δίσκο.