The National Live @ Dachau (Support Act St. Vincent)

Οι περισσότερες συναυλίες που έχω πάει στο εξωτερικό είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον αλλά αυτό που συνέβη στο Dachau την ζεστή εκείνη βραδιά της 14ης Ιουλίου δεν το περίμενε κανείς. Είχα ξαναπάει στο Dachau αλλά όχι στο χωριό, μόνο στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Φαντάσου κάτι σαν την Αράχωβα, με γραφικά σπίτια, στενά σοκάκια και τα σχετικά. Στην πλατεία λοιπόν του χωριού (γιατί σαν μεγάλο χωριό ήταν), ακριβώς απέναντι από την μεγαλειώδη εκκλησία είχε στηθεί το stage για την συναυλία. Αν δεν ήθελες να μπεις στον χώρο, που ήταν ελαφρά περιφραγμένος, καθόσουν στην μπυραρία ακριβώς δίπλα και άκουγες-έβλεπες μια χαρά. Στον κλειστό χώρο, ο οποίος χωρούσε περίπου πεντακόσια άτομα, και φυσικά γέμισε, υπήρχε ένα κιόσκι με μπύρες και ένα κιόσκι με WURST!!!!!, κανονικό πανηγύρι δηλαδή, αλλά δεν παίζανε κλαρίνα, παίζανε οι National. Επειδή ήμασταν στην Γερμανία όλα τηρήθηκαν κατά γράμμα. Η St. Vincent βγήκε λίγο μετά της οκτώ και για τριάντα λεπτά περίπου μας ταξίδεψε με την εκπληκτική φωνή της και τις κιθαριστικές της μελωδίες. Αν και δεν με έχουν κερδίσει οι δισκογραφικές της δουλειές η εμφάνισή της θα με κάνει να τις ξανακούσω στα σίγουρα. Καταπληκτική ερμηνεύτρια και δεινή κιθαρίστρια επίσης, ζέστανε το κλίμα  για τα καλά καθώς νύχτωνε στο Dachau. Λίγο πριν της εννέα και για τις δύο επόμενες ώρες στην σκηνή ανέβηκαν και διέπρεψαν οι The National. Τους είχα ξαναδεί στην Αθήνα αλλά δεν υπάρχει σύγκριση. Μιλάμε για μεγαλειώδη εμφάνιση. Ο Matt, μάλλον ελαφρά μεθυσμένος, έβγαλε συναίσθημα στα μελωδικά τραγούδια, ούρλιαξε στα εκρηκτικά σημεία, και γενικά απέδωσε τα μέγιστα. Όταν ακούς το ''Afraid Of Everyone'' με έντεκα άτομα επί σκηνής ή το ''Terrible Love'' με δέκα άτομα να συμπράττουν δεν μπορείς παρά να υποκλιθείς. Και αν σε κάποιους (ακούς indiefuck) οι National βγάζουν μια κλάψα και μια μονοτονία στους δίσκους του, πρέπει να τους δείτε live, δεν υπάρχει περίπτωση να μην αλλάξετε γνώμη.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ