the sea will wash me away, if i die, then you shall remain

Επιτέλους, Electric Litany ξανά στην Αθήνα. Εντάξει δεν λέω, πολύ θα ήθελα να τους δω στον Μύλο, αλλά δεν τα κατάφερα να ανέβω. How to be a child and win the war, δισκάρα ολκής που θα έλεγε και ένας καρδιακός φίλος από την Θεσσαλονίκη. Τραγούδια στα οποία πλημμυρίζουν χιλιάδες συναισθήματα και μελωδίες οι οποίες σε ανατριχιάζουν από την πρώτη νότα. Θα τα καταφέρουν να δημιουργήσουν αυτό το σχεδόν μυστικιστικό περιβάλλον του δίσκου; Αυτό ήταν το ερώτημα πριν την εμφάνιση των Electric Litany. Φυσικά τα κατάφεραν, και ακόμη παραπάνω. Η φωνή του Αλέξανδρου είναι συγκλονιστική, διαπεραστική, υπνωτική. Οι μουσικοί του τον πλαισίωσαν με τον καλύτερο τρόπο και τα τραγούδια αποδόθηκαν άριστα. Γαλήνιες συνθέσεις, έντονα ξεσπάσματα, μοναδικές ιστορίες, το Gagarin πήρε την μορφή ναού και όλοι οι πιστοί προσκυνήσαμε.

Είπα πως θα δώσω στους Κόρε Ύδρο άλλη μια, τελευταία πάντως, ευκαιρία. Με πείσανε αλλά δεν με κέρδισαν, δυστυχώς. Με πείσανε ότι είναι ένα καλτ συγκρότημα, με πείσανε πως έχουν ένα φανατικό κοινό, με πείσανε πως έχουν ακόρεστη όρεξη γι' αυτό που κάνουν (τουλάχιστον ο Παντελής). Αλλά τα εκατόν πενήντα λεπτά που κράτησε το σετ τους δεν με έπεισε. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε, αυτοί στέλνανε πολύ υλικό αλλά εγώ δεν κατάφερνα να το αφομοιώσω. Γιατί εντάξει, μερικές φορές η μουσική τους σε συνεπαίρνει αλλά εκεί που μπαίνουν οι στίχοι γκρεμίζονται όλα. Δεν μπορώ να χωνέψω τους σουρεαλιστικούς σε στιγμές γελοίους στίχους, δυστυχώς δεν μπορώ, αλλά προσπάθησα, έκατσα μέχρι το τέλος. Γούστα είναι αυτά....

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ.