Magic Chairs vs The Golden Archipelago

Οι Δανοί αντεπιτίθενται, για την ακρίβεια βρίσκονται σε επίθεση εδώ και αρκετά χρόνια. Σπουδαία (για τα δικά μου αυτιά πάντα) ονόματα έχουν ξεπηδήσει από αυτή την χώρα. Το σημαντικότερο ίσως είναι τούτοι εδώ οι κερατάδες, οι χαμαιλέοντες. Λέω χαμαιλέοντες γιατί ακριβώς αυτό είναι, αν έχει παρακολουθήσει κανείς την καριέρα τους από την αρχή το βλέπει ξεκάθαρα. Στο Springer και στο Tripper οι Δανοί πειραματίζονται με την ηλεκτρονική μουσική συνδυάζοντας την μοναδικά με την ορχηστρική, δημιουργώντας τα πρώτα ηχοτοπία που θα κεντρίσουν το ενδιαφέρον των μουσικόφιλων. Μετά από τον πρώτο θόρυβο η Efterklang επιστρέφουν με το Under Giant Trees (την καλύτερη θεωρώ δουλειά τους μέχρι και σήμερα), ένα ep βυθισμένο στα μελαγχολικά εμβατήρια και στους πένθιμους χορωδιακούς ύμνους. Δημιουργούν πέντε μοναδικές συνθέσεις στις οποίες τα ηλεκτρονικά στοιχεία παραγκωνίζονται και το post rock στοιχείο κερδίζει πόντους. Parades, δεύτερος δίσκος, η κολεκτίβα αλλάζει και πάλι κατεύθυνση, τα τραγούδια μικραίνουν σε διάρκεια (το post στοιχείο κάνει φτερά), παρ' όλα αυτά τα ατού του συγκροτήματος παραμένουν τα ομαδικά φωνητικά και οι εξαίσιες ενορχηστρώσεις. 2010, η μεγάλη αλλαγή, 4AD, Pop, Magic Chairs. Ελπίζω να εκθειαστεί ο δίσκος τώρα που κυκλοφορεί και επίσημα. Εγώ τον θεωρώ σπουδαίο, θαυμάσιο δείγμα pop  γραφής, γιατί μιλάμε για ένα (σχεδόν) αμιγώς pop δίσκο. Όχι δεν το θεωρώ κακό αυτό, όχι δεν θεωρώ ότι έγινε λόγω της προσχώρησης στην 4AD. Εξάλλου τα φωνητικά του Casper Clausen ήταν από πάντα κάτι περισσότερο από ονειρικά, τώρα που είναι και ένα κλικ πιο πάνω από τα όργανα ξεχωρίζει ακόμη περισσότερο το ταλέντο του. Φυσικά δεν έχει παραμεληθεί η ποιότητα των συνθέσεων, προς θεού, οι Δανοί είναι τελειομανείς, και με ένα Peter Broderick στο δυναμικό, τίποτα δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη του. Αγαπημένοι μου Efterklang σας βγάζω το καπέλο γι' άλλη μια φορά, θα είμαι και πάλι στην πρώτη γραμμή στο Rodeo (αυτή την φορά) για να υποκλιθώ στο μεγαλείο σας.

Από την άλλη πλευρά έχουμε τους Shearwater και το έκτο τους άλμπουμ The Golden Archipelago. Ένα ακόμη indie rock διαμαντάκι από τους Τεξανούς. Και λέω ακόμη ένα γιατί αυτός ο δίσκος δεν έχει τίποτα διαφορετικό από τους προηγούμενους. Θα μου πεις πως γίνεται να συμβαίνει αυτό και όμως ο δίσκος να μην χάνει τίποτα σε αξία και δημιουργικότητα; Δεν έχω απάντηση, ίσως έχει Jonathan Meiburg, ο οποίος πλέον απομακρύνθηκε από τους Okkervil River, και αυτό που ξεκίνησε σαν side project αποτελεί πλέον το κύριο μουσικό του όχημα. Με μπροστάρη λοιπόν την εξαιρετική του φωνή ο Meiburg κατάφερε και πάλι να μας συγκινήσει. Οι τρίλεπτες μελαγχολικές του σφήνες στάζουν και πάλι δάκρυα έντονων συναισθημάτων, γίνονται προσωπικές και σε  αποτελειώνουν χωρίς ηθικούς φραγμούς. Εκφραστικός, άμεσος, γοητευτικός, μοναδικός, ο τρόπος με τον οποίο ο Meiburg αποτυπώνει αυτά που θέλει να πει σε στίχους και μουσική. Δεν χρειάζεται να πω άλλα, το The Golden Archipelago ήρθε για να μείνει.