my saviour, my king

Η βραδιά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Το Support δεν το γνώριζα αλλά ήταν τόσο καλό που μου καρφώθηκε στο μυαλό από τις πρώτες συνθέσεις του. Κατερινώτες, ψήγματα post rock εμπλουτισμένα με υπέροχα φωνητικά. Παίξανε τραγούδια από το ep που έχουν κυκλοφορήσει και κάποια νέα αν κατάλαβα καλά. Δεμένο συγκρότημα οι Accra Minoa, κατάφεραν να κόψουν τις ομιλίες στο block 33 και ανάγκασαν το κοινό να στρέψει τα κεφάλια και τα αυτιά του στην σκηνή. Κάπου εκεί όμως έφτασε η ώρα για τον ξανθομάλλη κήρυκα. Από το πρώτο τραγούδι καταλάβαινες τι εννοούσε ο David στην συνέντευξη που έδωσε πριν λίγες μέρες λέγοντας ότι το σετ θα είναι αρκετά ηλεκτρικό. Ως τρίο, χωρίς δεύτερη κιθάρα, οι Woven Hand κατάφεραν να δονήσουν το block 33 χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία. Σου δίνει την εντύπωση ινδιάνου μάγου ο Eugene, εκστασιάζεται και από κει και πέρα ξεκινάει τα δικά του. Τα μάτια του γυρίζουν, τα ψιθυριστά με το κεφάλι στραμμένο προς τον ουρανό πληθαίνουν και υπνωτικές μελωδίες βγαίνουν από το στόμα του κάθε φορά που το ανοίγει. Το σώμα του παραμένει στην σκηνή αλλά η ψυχή του θαρρείς και ταξιδεύει αλλού, χάνεται σε κόσμους που πλάθει με το μυαλό του, αλλά ευτυχώς είναι ικανός και απλόχερος, μοιράζεται αυτές τις εμπειρίες του παίρνοντας μας από το χέρι και οδηγώντας μας στα σκοτεινά και απόκοσμα μονοπάτια των παραμυθιών.

Περισσότερες φωτογραφίες εδώ