Ας αρχίσουμε από αυτό, τους δύο προηγούμενους δίσκους των Soulsavers δεν τους έχω ακούσει (ή δεν θυμάμαι να τους έχω ακούσει), η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα (αυτή που θυμάμαι σίγουρα) είναι μέσα από το Broken. Το Broken είναι ένας δίσκος που δεν στηρίζεται κυρίως στην μουσική αλλά στις φωνές, αυτές έχουν τον πρώτο λόγο εδώ. Και είναι τόσο τεράστιες οι φωνές που συμμετέχουν σε τούτο τον δίσκο (Jason Pierce, Mike Patton, Richard Hawley, Gibby Haynes και φυσικά Mark Lanegan) που δικαιολογείται απόλυτα να είναι μπροστάρηδες. Οι συνθέσεις από την άλλη έχουν ένα βοηθητικό ρόλο στο όλο εγχείρημα, είναι ένα δεκανίκι, για το λόγο αυτό είναι πολλές φορές απλές, σχεδόν απλοϊκές. Τραγούδια όπως τα ''unbalanced pieces'', ''Some misunderstanding'', ''Rolling sky'', ''You will miss me when i burn'', μόνο θαυμασμό μπορούν να σου προκαλούν, όχι αποστροφή.
Το the back room των Editors με συνεπήρε από την αρχή. Αναβίωση του post punk. Συγκίνηση. Το an end has a start δεν κατάφερα να το ακούσω πάνω από δυο τρεις φορές, ήταν σαν να άκουγα το the back room, καμία αλλαγή, κανένα ενδιαφέρον. Για τον λόγο αυτό την στροφή πορείας (προς το ηλεκτρονικό) στο in this light and on this evening την θεωρώ παλικαριά. Ή αυτό θα γινόταν ή θα το κλείνανε το μαγαζί. Και όχι δεν ακούγονται περισσότερο joy division από παλιότερα, τουναντίον. Περισσότερο Depeche Mode ναι, μπορεί, αλλά όχι joy division. Έχουν όμως αφομοιώσει όλες αυτές τις επιρροές με τέτοιο αριστοτεχνικό τρόπο που το αποτέλεσμα του νέου τους δίσκου ακούγεται φρέσκο και ενδιαφέρον, όχι σαν μια απλή χρονοκάψουλα.
Ας αρχίσουμε από αυτό, τους δύο προηγούμενους δίσκους των Soulsavers δεν τους έχω ακούσει (ή δεν θυμάμαι να τους έχω ακούσει), η πρώτη μου επαφή με το συγκρότημα (αυτή που θυμάμαι σίγουρα) είναι μέσα από το Broken. Το Broken είναι ένας δίσκος που δεν στηρίζεται κυρίως στην μουσική αλλά στις φωνές, αυτές έχουν τον πρώτο λόγο εδώ. Και είναι τόσο τεράστιες οι φωνές που συμμετέχουν σε τούτο τον δίσκο (Jason Pierce, Mike Patton, Richard Hawley, Gibby Haynes και φυσικά Mark Lanegan) που δικαιολογείται απόλυτα να είναι μπροστάρηδες. Οι συνθέσεις από την άλλη έχουν ένα βοηθητικό ρόλο στο όλο εγχείρημα, είναι ένα δεκανίκι, για το λόγο αυτό είναι πολλές φορές απλές, σχεδόν απλοϊκές. Τραγούδια όπως τα ''unbalanced pieces'', ''Some misunderstanding'', ''Rolling sky'', ''You will miss me when i burn'', μόνο θαυμασμό μπορούν να σου προκαλούν, όχι αποστροφή.
Το the back room των Editors με συνεπήρε από την αρχή. Αναβίωση του post punk. Συγκίνηση. Το an end has a start δεν κατάφερα να το ακούσω πάνω από δυο τρεις φορές, ήταν σαν να άκουγα το the back room, καμία αλλαγή, κανένα ενδιαφέρον. Για τον λόγο αυτό την στροφή πορείας (προς το ηλεκτρονικό) στο in this light and on this evening την θεωρώ παλικαριά. Ή αυτό θα γινόταν ή θα το κλείνανε το μαγαζί. Και όχι δεν ακούγονται περισσότερο joy division από παλιότερα, τουναντίον. Περισσότερο Depeche Mode ναι, μπορεί, αλλά όχι joy division. Έχουν όμως αφομοιώσει όλες αυτές τις επιρροές με τέτοιο αριστοτεχνικό τρόπο που το αποτέλεσμα του νέου τους δίσκου ακούγεται φρέσκο και ενδιαφέρον, όχι σαν μια απλή χρονοκάψουλα.
Σχόλια