Sorry Monsters, I Have To Grow

Το Neo-clasical συναντά το post rock συναντά το experimental συναντά το avant-garde ή οι Godspeed συναντούν τους Silver Mt. Zion και μαζί συναντούν την horror music, έτσι δεν το γράφουν αυτοί που ξέρουν; Δεν άκουσα ακόμη το προ διετίας ντεμπούτο των Σουηδών A Journey Down The Well, με τίτλο ''The Funeral Album'', γιατί ακόμη προσπαθώ να σηκώσω τα μούτρα μου από το πάτωμα αφού άκουσα το τελευταίο τους. Jesus. Κάτι άλμπουμ που πάω και ακούω καλοκαιριάτικα...Τσέλο, βιολί, πιάνο, μόνα τους και σε σύμπραξη, μια χορωδία και διάσπαρτα λόγια απευθείας από το στόμα της Regan (του εξορκιστή). Πολιτικοποιημένη μουσική, μιας και δύο εκ των τραγουδιών , όπως αναφέρει και το ίδιο το συγκρότημα, γράφτηκαν για βάρβαρους πολέμους και τις επιπτώσεις αυτών στις ανθρώπινες ζωές. Βαρύ και ασήκωτο, δύσκολο, σκοτεινό, πραγματικός ψυχοβγάλτης το Sorry Monsters, I Have To Grow.


I Will Never Become, What I'm Afraid Of