Το ποδήλατο βγήκε από το υπόγειο. Η αλυσίδα λαδώθηκε καλά. Τα πόδια χίμηξαν στα πεντάλ. Το ταξίδι ξεκίνησε. Στην αρχή κάπως μουδιασμένα, με μικρολαθάκια και αμηχανία. Αλλά δεν ξεχνιέται το ρημάδι. Μέσα σε δέκα λεπτά οι Gardenbox έκαναν το stage του Gagarin δικό τους. Κιθαριστικός παροξυσμός, ηλεκτρονικά παραληρήματα, βίαια ξεσπάσματα. Μελωδίες γνώριμες από το πρόσφατο παρελθόν. Αλλά το κρατούσαν το καλό για το τέλος. Μόλις η ξανθιά παρουσία έπιασε το μικρόφωνο και κελάηδησε, τελείωσαν όλα. Ο βόμβος έκανε πέρα και τα αυτιά μου ήταν καρφωμένα στο στόμα της, στις λέξεις, στα μουρμουρητά, στα παιχνιδίσματα, καταπληκτικό φινάλε. Εγώ γι' αυτούς πήγα στην συναυλία. Τους Silversun Pickups δεν τους είχα ακούσει, ούτε αποσπασματικά, οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω. Κάτι μέτριες βαθμολογίες στο pitchfork θυμόμουν, αλλά αυτούς δεν τους πολυεμπιστεύομαι ούτως ή άλλως. Συμπαθητικοί οι Silversun, όλα και όλα. Με εκρηκτικές συνθέσεις, με ξεσπάσματα, με ένα ντράμερ που ήταν ισοπεδωτικός και μια μπασίστρια με τσαγανό. Ο κόσμος ήταν αρκετός για μια συναυλία καθημερινής, τραγουδούσε μαζί με τον Brian Aubert και σου έδινε αμέσως να καταλάβεις ποιο τραγούδι είναι χιτάκι και ποιό όχι. Οι Silversun ήταν ορεξάτοι, επικοινωνιακοί, με ένα ούζο ανά χείρας, χτυπήθηκαν, ίδρωσαν, ούρλιαξαν, αλλά μέχρι εκεί. Τα τραγούδια μοιάζανε αρκετά μεταξύ τους και κάπου το set έκανε μια μικρή κοιλιά, στο encore μπορώ να πω ότι κουράστηκα λιγάκι, ίσως να μην φταίγανε οι ίδιοι αλλά η ώρα και η σκέψη του πρωινού ξυπνήματος για δουλειά...
Περισσότερες φωτογραφίες
εδώ
Το ποδήλατο βγήκε από το υπόγειο. Η αλυσίδα λαδώθηκε καλά. Τα πόδια χίμηξαν στα πεντάλ. Το ταξίδι ξεκίνησε. Στην αρχή κάπως μουδιασμένα, με μικρολαθάκια και αμηχανία. Αλλά δεν ξεχνιέται το ρημάδι. Μέσα σε δέκα λεπτά οι Gardenbox έκαναν το stage του Gagarin δικό τους. Κιθαριστικός παροξυσμός, ηλεκτρονικά παραληρήματα, βίαια ξεσπάσματα. Μελωδίες γνώριμες από το πρόσφατο παρελθόν. Αλλά το κρατούσαν το καλό για το τέλος. Μόλις η ξανθιά παρουσία έπιασε το μικρόφωνο και κελάηδησε, τελείωσαν όλα. Ο βόμβος έκανε πέρα και τα αυτιά μου ήταν καρφωμένα στο στόμα της, στις λέξεις, στα μουρμουρητά, στα παιχνιδίσματα, καταπληκτικό φινάλε. Εγώ γι' αυτούς πήγα στην συναυλία. Τους Silversun Pickups δεν τους είχα ακούσει, ούτε αποσπασματικά, οπότε δεν ήξερα τι να περιμένω. Κάτι μέτριες βαθμολογίες στο pitchfork θυμόμουν, αλλά αυτούς δεν τους πολυεμπιστεύομαι ούτως ή άλλως. Συμπαθητικοί οι Silversun, όλα και όλα. Με εκρηκτικές συνθέσεις, με ξεσπάσματα, με ένα ντράμερ που ήταν ισοπεδωτικός και μια μπασίστρια με τσαγανό. Ο κόσμος ήταν αρκετός για μια συναυλία καθημερινής, τραγουδούσε μαζί με τον Brian Aubert και σου έδινε αμέσως να καταλάβεις ποιο τραγούδι είναι χιτάκι και ποιό όχι. Οι Silversun ήταν ορεξάτοι, επικοινωνιακοί, με ένα ούζο ανά χείρας, χτυπήθηκαν, ίδρωσαν, ούρλιαξαν, αλλά μέχρι εκεί. Τα τραγούδια μοιάζανε αρκετά μεταξύ τους και κάπου το set έκανε μια μικρή κοιλιά, στο encore μπορώ να πω ότι κουράστηκα λιγάκι, ίσως να μην φταίγανε οι ίδιοι αλλά η ώρα και η σκέψη του πρωινού ξυπνήματος για δουλειά...
Σχόλια