Μπορεί το In The Attic Of The Universe να μην τράβηξε τα βλέμματα και τα αυτιά του κόσμου δύο χρόνια πριν όπως επίσης δεν κέρδισαν πολλούς ακροατές τα δύο επόμενα ep τα οποία κυκλοφόρησαν οι The Antlers. Το φετινό όμως Hospice προβλέπω να βρίσκεται σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς. Φυσικά όχι άδικα. Σαν να φαντάζομαι τον Peter Silberman να γράφει και να ξαναγράφει κιθάρες στο υπνοδωμάτιο του, να τραγουδάει με περισσό πάθος, να σβήνει, να γράφει, να ξανασβήνει, και τελικά να μας παραδίδει αυτό το αριστούργημα. Γιατί δεν μπορεί να μην θαυμάσεις τραγούδια σαν το Sylvia, δεν υπάρχει περίπτωση να μην κολλήσεις με το Kettering, να μην σιγοτραγουδήσεις στο Bear, να μην χτυπήσεις παλαμάκια στο Two, να μην μελαγχολήσεις με τον αργόσυρτο ρυθμό του Shiva. Με φωνητικά που θυμίζουν μίξη Antony And The Johnsons και Arcade Fire και με κιθάρες να φλερτάρουν πότε με το post rock και πότε με το shoegaze αυτός ο δίσκος έχει όλα τα προσόντα για να σε κατακτήσει. Για το Wake δεν ανάφερα τίποτα; χριστέ μου!, εννιάλεπτος παιάνας του θανατά ή καλύτερα (όπως θα έλεγε και ένας φίλος μου) τραγουδάρα ολκής.

There's a bear inside your stomach.
The cub's been kicking from within.
He's loud, though without vocal chords
We'll put an end to him.
We'll make all the right appointments.
No one ever has to know.
And then tommorow I'll turn 21.
We'll script another show.
We'll play charades up in the Chelsea.
Drink champagne although you shouldn't be.
We'll be blind and dumb until we fall asleep.
None of our friends will come.
They dodge our calls.
And they have for quite awhile now.
It's not a shock.
You don't seem to mind and I just can't see how.

We're too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old at all.

There's a bear inside your stomach.
The cub's been kicking you for weeks.
And if this isn't all a dream.
Well then we'll cut him from beneath.
Well we're not scared of making caves.
Or finding food for him to eat.
We're terrified of one another.
And terrified of what that means.
But we'll make only quick decisions.
And you'll just keep my in the waiting room.
And all the while i'll know we're fucked.
And not getting unfucked soon.
When we get home we're bigger strangers than we've ever been before.
You sit in front of snowy television, suitcase on the floor.

We're too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old at all.
Just too old.
We're not old, old, old, old at all.



The Antlers @ Music Hall of Williamsburg from Patrick Duffy on Vimeo.


Σχόλια

Ο χρήστης mystery falls down είπε…
Έχω την υποψία ότι θα είναι σε ελάχιστες λίστες (εκτός και αν γράψει θετική κριτική το Pitchfork (πολύ πιθανόν)). Μικρή σημασία έχει (εδώ του αφιέρωσε δημοσίευση ο μεγιστοτεράστιος blogger Zeugolator). Το "Hospice", όπως έχω ξαναγράψει είναι θεραπευτικά υπέροχο και εφιαλτικά θαυμάσιο. Λες και γνώριζε ακριβώς τα μουσικά στοιχεία που μας αρέσουν και αποφάσισε να τα χρησιμοποιήσει στις σωστές αναλογίες. Αριστούργημα (για ημιμαθείς, κομπλεξικούς μουσικόφιλους!)
Ο χρήστης Unknown είπε…
Για τις δικές μας λίστες μιλάω, μπορούμε να κάνουμε μια καλή πλύση στον κόσμο και να τον δούμε και ανάμεσα στις επιλογές των γνωστών αγνώστων. Πραγματικά όμως τα στοιχεία που χρησιμοποιούν είναι θαυμάσια και οι αναλογίες ιδανικές, σπουδαίο αποτέλεσμα.

Δημοφιλείς αναρτήσεις