Rafael Anton Irisarri - Neon Σημειώσατε 2

Περισσότερο υλικό εδώ

Είναι αλήθεια ότι εγώ φοβόμουν τους Neon την Κυριακή το βράδυ. Τον τελευταίο καιρό δεν τους παρακολουθούσα ιδιαίτερα αλλά θυμάμαι εκείνη την μέρα που ανέβηκα Θεσσαλονίκη και στην καθιερωμένη μου βόλτα στον Λωτό αγόρασα το Au Theatre Des Sons Imaginaires, ωραία συσκευασία, κυκλοφορία της Poeta, δεν μπορεί είχα πει. Όχι ότι το άλμπουμ ήταν κακό αλλά ήταν κάπως μονότονο, απελπιστικά μονότονο νομίζω και με είχε κουράσει. Και όμως εκείνο το όμορφο βράδυ οι Neon ήταν η αποκάλυψη για μένα. Κινηματογραφικός ήχος όσο δεν παίρνει, σκοτεινές μελωδίες, πένθιμα πλήκτρα, και ένα πριόνι, που έκοβε και έραβε στην κυριολεξία. Ο Γιούσεφ ήταν μοναδικός, όταν έπιανε το πριόνι δεν μπορούσες να ξεκολλήσεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου από πάνω του, ανατριχιαστικές και συνάμα γλυκές μελωδίες ξεπηδούσαν από αυτό το άχαρο μέταλλο καθώς το δοξάρι γλιστρούσε πάνω του. Κρίμα που το σετ τους ήταν μικρό. Λίγο πριν της 11 και καθώς στο Kinky Kong ήμασταν δεν ήμασταν 25 άτομα, ο Rafael ανέβηκε στην σκηνή. Δεν ξέρω αν τον ξενέρωσε η απουσία κοινού, δεν ξέρω αν δεν είχε διάθεση, πάντως αυτό το μεγαλείο των μινιμαλιστικών του συνθέσεων, που νιώθεις όταν απολαμβάνεις την μουσική του στο δωμάτιο σου, δεν κατάφερε να μας το μεταδώσει στο live. Δεν ήταν κακός απλά δεν ήταν αυτό που περίμενα. Νομίζω ότι αν τον συνόδευε και ένα έγχορδο επί σκηνής να ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα.