60 (or something) minutes of crazyness

Περισσότερο υλικό εδώ

Θράσος, φρέσκες ιδέες και πολύ όρεξη, αυτά είναι τα στοιχεία για ένα δυνατό άλμπουμ και μια εκκωφαντική εμφάνιση. Ακόμη δεν ξέρω από που με χτύπησε. Τα αυτιά μου σταμάτησαν ν αβουίζουν αργά χθές το απόγευμα. Η καρδιά μου μετά το συνεχόμενο γρονθοκόπημα από το beat μπήκε μόλις σήμερα στην θέση της. Οι πιτσιρικάδες ζωγράφισαν την Δευτέρα το βράδυ, ζωγράφισαν με τα πιο όμορφα χρώματα. Το παιδικό cassette recorder έβγαζε κάτι φωνητικά διαολεμένα, το nintedo παραμόρφωνε τον ήχο και οι κονσόλες παίζανε σε συχνότητες αυστηρώς ακατάλληλες. Ο ρυθμός ήταν απίστευτος, καταιγιστικός, όλα σε σπρώχνανε σε ένα αδιάκοπο χοροπηδητό. Ο Andrew Hung με δυσκολία καθόταν στην θέση του, ενώ ο Benjamin John Power χτυπούσε με μίσος το τύμπανο κατά διαστήματα. Δεν βγήκαν και δεν μας έβγαλαν ούτε μια στιγμή από την τσίτα, παίξανε όλο το Street Horrrsing και φύγανε.