‘’Όσα δεν λεν οι στίχοι, τα λεν οι νότες μοναχές’’

Έτσι ξαφνικά κύλησε ο Ιαπωνικός βούρκος στο υπόγειο του An και μας παρέσυρε όλους στο διάβα του. Κανείς δεν περίμενε να θρηνήσουμε τόσα θύματα (τουλάχιστον εγώ δεν το περίμενα) αλλά το An ήταν ασφυκτικά γεμάτο από τους φίλους του post rock. Μπορεί να μην παίξανε πολύ, γύρω στην μιάμιση ώρα νομίζω, αλλά δεν ήταν αυτό που σου έμενε. Αυτό που σου έμενε ήταν πως όσο παρωχημένος και προβλέψιμος έχει γίνει ο ήχος του είδους πάντα θα έχει κάτι που θα σε σπρώχνει να κουνηθείς από την θέση σου και να χτυπηθείς στον κιθαριστικό οργασμό. Όσοι έχετε ακούσει τους δίσκους των Mono καταλαβαίνετε τι παρακολουθήσαμε, τα λόγια είναι περιττά.