Ντάμιεν Ράις

Damien Rice - "9" - 2006 (Warner Bros)

Εντάξει ο Ντάμιεν δεν είναι ούτε Τζέισον Μολίνα ούτε Πάλλ Τζένκινς. Παρόλα αυτά έχει κάτι που εμένα προσωπικά δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο. Είναι λίγο αυτή η καψούρα και ο πόνος ταυτόχρονα που βγάζει στα τραγούδια του, τα χωσίματα στην/στις γκόμενες που και που καθώς και οι μελαγχολικές του κραυγές. Όσες αλήθειες έλεγε το Κλόζερ άλλες τόσες λένε και τα τραγούδια του Ντάμιεν. Φυσικά είναι ο καημένος κάτι σαν τα μπλόκμπάστερ του σινεμά και οι φίλοι του ανεξάρτητου τον θάβουν λιγάκι αλλά εγώ δεν θα το κάνω. Το ''9'' δεν είναι σίγουρα το ''Ο'' του 2003. Ίσως να βιάστηκε λίγο, ίσως δεν είχε και την τρελή έμπνευση, δεν ξέρω. Τον δίσκο κρατάνε στο ύψος του τέσσερα ίσως πέντε πολύ ωραία τραγούδια και σίγουρα ένα απο αυτά είναι το ''Me,My Yoke''.